John Vanderaart heeft het deze keer over vertrouwen en bijvangst. Waar dit over gaat? Je leest het in deze column. Zijn vorige column ging over kippen en kunstmatige intelligentie.
Wat Ik merk dat ik steeds stroever begin te reageren als ik iets niet vertrouwen. Een belletje van een mij onbekend 06-nummer, een e-mail met een onduidelijke bijlage, een appje dat min of meer anoniem binnenkomt. Ongetwijfeld hebben de goeden te lijden onder de kwaden, maar aan de andere kant: "Wie mij echt kent, die weet hoe mij alternatief te benaderen." Denk bijvoorbeeld aan een sms'je meteen na het negeren van de onbekende 06-nummer. Als de inhoud van de sms'je mij geruststelt, dan bel ik altijd keurig terug.
Je zult waarschijnlijk denken: "Dat zouden meer mensen moeten doen!" Sla de kranten er maar op na, want de ene na de andere (internet-)gedupeerde passeert de revue. Ik zeg niet dat dit mij nooit zal gebeuren, maar intussen ben ik voor 2 (= 4) gewaarschuwd.
Mijn gedrag heeft overigens ook een prettige bijvangst: "Het aantal ongewenste berichten neemt geleidelijk – maar snel – af." Kennelijk wordt meegekeken met de afhandeling van de berichten. En als je niets afhandelt, dan is dat kennelijk een signaal voor "Niemand thuis!" Na een X keer het hoofd te hebben gestoken, stopt dan de berichtenstroom van de kant in kwestie. En dan praten we over een 'normale' elektronische postbus, dus niet eentje van – noem eens wat – Google of Microsoft.
Ik reageer – bijna – niet meer op onbekende berichten. En dat scheelt me steeds meer van die onbekende berichten!
