Het leven gaat niet altijd over rozen, afgezien wellicht van de doornen... John Vanderaart pakt even een momentje voor een reflectie. Zijn vorige column over 'Aangetrokken internet' lees je hier.
Afgelopen week zaten we in ‘ons tentje’ aan ‘ons tafeltje’ en we werden bediend door ‘ons obertje’. Toegegeven, dat is niet groot maar wel goed voor een moment van reflectie. Immers, de laatste keer dat we dit eethuisje bezochten, was ‘de schipper’ nog onder de levenden. Als ik m’n ogen dichtdoe dan zie ik hem nog zitten: “Hollands glorie!” Maar drie maanden later had de grote K hem toch nog onverwacht te pakken gekregen.
Gaandeweg betrap ik me op meer mooie momenten die we samen hebben beleefd. Het ietwat creatieve boekhouden (= want schoenendoos) voor de zeilvereniging; met speciaal daartoe geprogrammeerde tooling. Het rommelen met seriële GPS-ontvangers en handmatig gescande zeekaarten; hij was als de dood om aan de grond te lopen. Het met Google Maps beoordelen van de Bretonse kustplaatjes; graag goedkoop maar toch luxe kunnende overwinteren.
Enfin, in dat tentje aan dat tafeltje vroeg dat obertje hoe het met hem gesteld stond. Mijn droeve boodschap verdiende een drankje-van-het-huisje op de nagedachtenis. En het zal wel AI zijn geweest, want nog dezelfde dag toverde Facebook een foto tevoorschijn: “Hollands glorie!”
Ik weet dat er een discussie gaande is omtrent dit soort postume herinneringen. Een discussie waar ik me graag buiten houd. “Nee hoor”, zeg ik tegen mijn vrouw, “Dat was zomaar een vuiltje in m’n oog...”
In liefdevolle herinnering en nog steeds te vinden op Facebook. Mijn oude vriend, de schipper...
